Spadkobierca

Spadkobierca – podmiot, na który przechodzi ogół praw i obowiązków osoby zmarłej.

Spadkobierca testamentowy – powołana do spadku na podstawie testamentu osoba fizyczna osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, albo też dziecko poczęte (nieurodzone jeszcze w chwili otwarcia spadku), pod warunkiem, że urodzi się żywe.

Spadkobierca ustawowy – podmiot powołany do spadku na mocy odpowiednich ustaw, w przypadku gdy spadkodawca nie pozostawił ważnego testamentu albo gdy osoby powołane do spadku nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami.

Spadkobiercami ustawowymi są:

małżonek;
zstępni – dzieci, wnuki, prawnuki itp.;
wstępni – rodzice, dziadkowie, pradziadkowie itp.;
rodzeństwo i zstępni rodzeństwa;
zstępni dziadków – wujowie, stryjowie, ciotki;
pasierbowie, których rodzice nie dożyli otwarcia spadku;
gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy;
Skarb Państwa.

Spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy (tzw. otwarcie spadku). Spadkobierca może spadek przyjąć wprost bądź z dobrodziejstwem inwentarza albo odrzucić, składając w tej kwestii odpowiednie oświadczenie przed sądem lub notariuszem w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym dowiedział się, iż został do spadku powołany.

W razie prostego przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe bez ograniczenia.
W razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko do wartości ustalonego w inwentarzu stanu czynnego spadku.

Niemożność bycia spadkobiercą[edytuj | edytuj kod]

Spadkobiercą nie może być:

osoba fizyczna, która nie żyje w chwili otwarcia spadku^[1]
(wyjątek^[2]: nasciturus);
osoba prawna, która w tym czasie nie istnieje^[1]
(wyjątek^[3]: fundacja ustanowiona w testamencie, gdy zostanie wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego w ciągu 2 lat od ogłoszenia testamentu);
jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która w tym czasie nie istnieje^[4].

Spadkobiercą nie może być również osoba uznana za spadkobiercę niegodnego dziedziczenia. Jest ona wtedy wyłączona z dziedziczenia tak, jakby go nie dożyła. Tym samym zamiast tej osoby dziedziczą osoby uprawnione do dziedziczenia po osobie uznanej za niegodną dziedziczenia.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Art. 927 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360)
↑ Art. 927 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny
↑ Art. 927 § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny
↑ Art. 927 § 1 w zw. z art. 33¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny

[autonazwa1-1] Art. 927 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360)

[2] Art. 927 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny

[3] Art. 927 § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny

[4] Art. 927 § 1 w zw. z art. 33¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny

[1]

[2]

[3]

[4]